Deze aarde

Ik trek een spoor in de aarde, vet van klei,
water stroomt onderlangs, maakt een rivier
van rusteloze richting en donker leven.

Het is de grond waarop ik geboren ben,
waarop ik ooit mijn dood beleven zal,
het is de plek van mijn bestaan.

Van wie is deze aarde? Van wie is onze moeder?
Van wie is onze geboorte? Van wie is ons begin?
Van wie is ons einde? Van wie is wat van ons is? 

Het is zwarte rand van ons uitzicht,
het zijn de stappen waarop we vertrokken,
het is deze planeet die ons huis is geworden.

Deze aarde, deze aarde waaruit we voortkwamen,
deze aarde waarin we terug zullen keren als 
de kinderen van haar schepping, haar warme schoot.

Van wie is deze aarde? Van wie is onze moeder?
Van wie is onze geboorte? Van wie is ons begin?
Van wie is ons einde? Van wie is wat van ons is? 

Deze aarde die onze geboren grond is rood van kleur,
zwart van zwaarte en bruin uiteen gestoven.
Deze aarde onze moeder die ons omarmen zal.

Wat roven wij, wat stelen wij, wat schreeuwen wij,
wat schoppen wij, wat verkrachten wij, wat wroeten wij,
wat ontkennen wij, wat doden wij, wat veronachtzamen wij?

Van wie is deze aarde? Van wie is onze moeder?
Van wie is onze geboorte? Van wie is ons begin?
Van wie is ons einde? Van wie is wat van ons is? 



© Ron van Es 2022